De klimaatcrisis geeft zeilschepen een tweede kans
Vrachtschepen behoren tot de smerigste voertuigen die er bestaan. Kan een eeuwenoude technologie helpen om ze schoner te maken?
Door Pagan Kennedy in The New Yorker
In februari 1912 dromden Londenaren rond een dok op de Theems om te kijken naar de Selandia, een schip dat zonder zeilen of schoorstenen door het water kon varen. Winston Churchill, destijds de minister die de leiding had over de Britse Royal Navy, noemde het ‘het meest perfecte maritieme meesterwerk van de twintigste eeuw’. Maar terwijl de Selandia zijn reis rond de wereld voortzette, waren sommige toeschouwers zo geschrokken dat ze het het Duivelsschip noemden.
De Selandia, een Deens schip van honderdtwaalf meter, was een van de eerste zeeschepen die op diesel liep. Zogenaamde duivelsschepen luidden een nieuw aardolietijdperk op volle zee in. Tegen de eenentwintigste eeuw bracht bijna negentig procent van ’s werelds producten enige tijd door op dieselaangedreven schepen. De scheepvaartindustrie creëerde een verbluffende toeleveringsketen waarin een appel van de andere kant van de wereld vaak minder kost dan een appel uit een boomgaard in de buurt.
Nederlandse zeilschoener Avontuur
Dieselschepen hebben de ooit heersende zeilschepen echter nooit helemaal uitgeroeid. In 1920 ontwierp een Nederlandse scheepsbouwer een zeilschoener genaamd de Avontuur en zette deze aan het werk met het vervoeren van vracht, wat hij de rest van de eeuw deed. In 2012 vervoerde de Avontuur passagiers langs de Nederlandse kust. Meer dan negentig jaar oud leek het bestemd voor een maritiem museum of een schroothoop. Maar dat jaar waarschuwde een klimaatrapport van de Verenigde Naties dat de planeet op weg was naar een tijdperk van extreem weer en rampen, waarin escalerende hittegolven, branden en stormen de norm zouden kunnen worden. Mensen hadden de macht om deze crises af te wenden, maar alleen als ze snel actie ondernamen om hun afhankelijkheid van fossiele brandstoffen te beëindigen.
Twee jaar later kocht Cornelius Bockermann, een Duitse zeekapitein die met oliemaatschappijen had gewerkt, de Avontuur en maakte er het vlaggenschip van een bedrijf genaamd Timbercoast. Zijn missie was het elimineren van vervuiling veroorzaakt door vrachtvervoer. Bockermann was getuige geweest van de schade van dieselschepen; op volle zee, buiten het bereik van de meeste milieuregels, verbranden de afstammelingen van de Selandia miljoenen liters dik slib dat overblijft na het olieraffinageproces. De scheepvaartindustrie, wist hij, was een van de smerigste ter wereld en veroorzaakte ongeveer drie procent van de wereldwijde klimaatvervuiling, evenveel als de luchtvaartindustrie. Nadat hij de Avontuur had laten restaureren, huurde hij een kleine bemanning in, rekruteerde enkele vrijwillige scheepsmaten en zette het schip weer zeilend aan het werk. Het kon slechts ongeveer honderd ton vracht vervoeren – een kleine hoeveelheid vergeleken met de meer dan twintigduizend ton die een containerschip kan vervoeren – maar klanten huurden Timbercoast in om koffie, cacao, rum en olijfolie te bezorgen.
Lees het gehele artikel op de bron: The New Yorker leestijd ca 12 minuten
Afbeelding: de Avontuur van Timbercoast